สถานที่ปฏิบัติงานร้านโอดะงะคิ ตั้งอยู่ในฝั่งตะวันออกด้านในร้านค้า เป็นตึกตะวันตกและตะวันออก(บนสุดของหลังคา)ขนาดแนวริ้วอยู่ที่ประมาณ 9.7 เมตรและความยาวระหว่างคานอยู่ที่ 8.8 เมตร และส่วนหลังคาจะทำเป็นหลังคาทรงจั่วหักมุมสถาปัตยากรรมแบบคิริมะซึคุริ (รูปทรงภูเขาคล้ายคว่ำหนังสือ)และทำหน้าต่างหลังคาตรงส่วนที่ยื่นออกมาและส่วนชั้นสองบางส่วนจะหันไปทางใต้จากฝั่งตะวันตกของทางใต้ และทำกรอบโครงโดยใช้คานและเสาที่มีแกนกลางสูง พื้นที่ปฏิบัติงานสร้างพื้นที่ว่างขนาดใหญ่เชื่อมต่อเป็นแนวเดียวกันจากร้านค้า และรูปแบบโครงสร้างคานที่สร้างไว้สูงหรือการจัดวางตำแหน่งเหมาะสมกับยุคสมัยของอุตสาหกรรมการผลิตเหล้ามากที่สุด ดังนั้น อย่างน้อยที่สุดจึงถูกนำมาใช้จนถึงราวช่วงกลางสมัยเมจิ และห้องต่างๆฝั่งทางใต้คาดว่าเป็นห้องของคนทำเหล้าหรือเหล่าช่างผลิตเหล้า

ตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันออกของสถานที่ปฏิบัติงาน และเป็นอาคารที่มีขนาดแนวริ้วประมาณ 6.8 เมตรและความยาวระหว่างคานประมาณ 11 เมตร ทำรูปทรงที่เชื่อมต่อด้วยหลังคากับสถานปฏิบัติงาน และผนังฝั่งตะวันตกกับฝั่งสถานที่ปฏิบัติงานแสดงให้เห็นผิวความเรียบร้อยผนังภายนอกในขณะที่อยู่ในห้อง และแสดงถึงการยืนล้ำไปข้างหน้าจากสถานที่ปฏิบัติงาน มีประตูไม้ระแนงขนาดใหญ่ระดับความลึก 9 เมตรตรงจตะวันตกเฉียงใต้ภายในตึก และตรงริมนั้นมีโรงล้างทำความสะอาดข้าว และห้องอยู่ริมตะวันตกเฉียงเหนือ และโรงต้มอยู่ริมตะวันออกเฉียงเหนือ เสาที่ทำขึ้นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะนั้นสร้างขึ้น 2 ต้นแนวทิศเหนือและใต้และมีการพาดคานสำหรับปีน(คานวางพาดแนวเองตามความลาดชันของหลังคา) ยังคงเห็นภาพบรรยากาศนั้นในปัจจุบัน ในฐานะที่เป็นอาคารหมักเหล้าพร้อมทั้งสถานที่ปฏิบัติงาน

สร้างขึ้นโดยหันไปทางถนนสายเกียวโตเก่า(เส้นทางการคมนาคมหลักที่เชื่อมต่อจากเกียวโต)ซึ่งผ่านเขตใจกลางย่านการค้า ดาวน์ทาวน์ปราสาทซาซายามะ อาคารหลักเป็นอาคารขนาดแนวริ้วประมาณ 15 เมตร และความยาวระหว่างคานประมาณ 12 เมตร ส่วนหลังคาเป็นหลังคาทรงจั่วหักมุมสถาปัตยากรรมแบบคิริมะซึคุริ(รูปทรงภูเขาเหมือนคว่ำหนังสือ) และตรงทางเข้าจะเป็นโครงสร้างไม้แบบฮิราอิริเป็นโครงสร้างสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมของญี่ปุ่นโดยอาคารนี้มีทางเข้าหลักอยู่ด้านข้างซึ่งขนานไปกับสันหลังคา (ทางเข้าฝั่งแนวลาดของหลังคา) และเพดาน อาคารสองชั้น(ชั้นสองเพดานต่ำ) ส่วนภายในครึ่งหนึ่งฝั่งทางเหนือจะเป็นห้องพื้นที่ว่าง(พื้นที่ว่างที่ไม่มีพื้น)และทางเดินนั้นปูทับกลบด้วยหินมะชิยะสำหรับขนลำเลียงสิ่งของ แสดงถึงการมีอยู่ของบรรยากาศนั้นในตอนนี้ก็ยังเห็นในฐานะที่เป็นสถาปัตยกรรมสร้างบ้านและเมืองขนาดใหญ่ที่กลายเป็นแกนกลางของบรรยากาศทิวทัศน์ของย่านถนนสายเกียวโตเก่า พื้นที่ตั้งร้านโอดะงะคินั้นแต่เดิมมีการกิจการผลิตเหล้าอยู่ด้วยและในร้านเดียวกันก็ใช้พื้นที่เพื่อประโยชน์อย่างอื่นด้วย ในปีโชวะที่ 30 ร้านโอดะงะคิรับช่วงสืบทอดตึกและปัจจุบันเป็นร้านจำหน่ายผลิตภัณฑ์โดยมีถั่วดำทัมบะเป็นสินค้าหลัก ในเดือนเมษายนปี ค.ศ. 2021 ทำการปรับปรุงใหม่และในเวลาเดียวกันเปิดร้านคาเฟ่"โอดะงะคิ มาเมะโด”ขึ้น

สร้างขึ้นมาเป็นที่พักอาศัยทางฝั่งทางใต้ของพื้นที่ในปีไทโชที่３(ปี ค.ศ1914) จากประตูหน้าริมปลายตะวันตก จะมีตึกที่นั่งแบบญี่ปุ่นวางเรียงรายบนตึกอาคารสองชั้นและตึกสำหรับรับแขกขนาด20ตารางเมตร ตึกรับรองแขกภายในทำเป็นแบบตะวันตก และผนังภายนอกขึงแผ่นไม้ไผ่ที่ส่วนล่าง และส่วนบนเป็นผนังสนิมที่มีผงโลหะผสมอยู่ แสดงให้เห็นความเป็นสไตล์ญี่ปุ่น ตึกที่นั่งแบบญี่ปุ่นทำเป็นรูปทรงเชื่อมต่อห้องขนาด10ตารางเมตรทั้งชั้นหนึ่งและชั้นสอง เป็นอาคารค่อนข้างใหม่จากในบรรดาอาคารสมบัติทางวัฒนธรรมในร้านเดียวกัน และมีพื้นที่วางซึ่งมองเห็นความก้าวหน้าของร้านโอดะงะคิ แต่ว่ากลายเป็นหนึ่งในอาคารสิ่งปลูกสร้างทรงคุณค่าที่บอกเล่ารูปแบบสถาปัตยกรรมแบบญี่ปุ่นให้กับยุคปัจจุบัน

ตั้งอยู่ทางตะวันออกของห้องน้ำชา และสร้างแบบหลังคาทรงจั่วหักมุมสถาปัตยกรรมแบบคิริมะซึคุริ (รูปทรงภูเขาเหมือนคว่ำหนังสือ)กับตึกที่หันไปทางตะวันออกตะวันตก(แนวที่สูงที่สุดของหลังคา) ลักษณะเป็นอาคารที่จัดเรียงตึกโรงอาบน้ำไปทางใต้และห้องน้ำอยู่ทางเหนือ และมีเฉลียงของเพดานกระดูกงูเรือ(มองเห็นห้องได้กว้างด้วยเพดานที่มีความลาดชันและส่วนกลางสูงกว่าริมปลายทั้งสอง) ตึกโรงอาบน้ำเป็นห้องอาบน้ำและพื้นที่เปลี่ยนเสื้อผ้าขนาดความกว้าง 2 เสื่อทาทามิ และเพดานพื้นที่เปลี่ยนเสื้อผ้าใช้กรอบแทน(ตัวสานเปลือกไม้ซีดาร์หรือไม้ไผ่สานแนวนอนและแนวตั้ง) ส่วนอีกด้านหนึ่งห้องอาบน้ำดัดแปลงเพื่อให้เห็นบรรยกาศแบบห้องน้ำชา( รูปแบบตอนทำชา)ด้วยเพดานโครงกระดูกงูเรือ และเชื่อมต่อกับตึกที่นั่งแบบญี่ปุ่นที่อยู่แยกมาด้วยระเบียงข้าม อาคารนี้เป็นอาคารค่อนข้างใหม่เมื่อเทียบกับบรรดาอาคารที่ได้รับขึ้นทะเบียนสมบัติทางวัฒนธรรมของร้านโอดะงะคิ แต่ว่า เป็นหนึ่งในอาคารทรงคุณค่าที่บอกเล่ารูปแบบสถาปัตยกรมแบบญี่ปุ่นให้กับยุคปัจจุบัน

มีการโยกย้ายสร้างให้ติดกับทางใต้ในช่วงราวปลายสมัยเมจิ และตึกที่หันไปทางเหนือและใต้มีแนวริ้วประมาณ 5.0 เมตรและความยาวระหว่างคานประมาณ 4.1 เมตร มีหลังคาแบบปั้นหยา(มีด้านหลังคาลาดเอียงทั้งสี่ทิศทาง) และจัดเรียงห้องน้ำชาขนาด 8 ตารางเมตรกับห้องล้างชำระอุปกรณ์(สถานที่สำหรับล้างภาชนะ)ขนาดประมาณ 5 ตารางเมตร ส่วนฝั่งตะวันตกสร้างระเบียง(ทางเดินวางพาดเเผ่นซึ่งติดไว้ฝั่งด้านนอกห้อง) ส่วนฝั่งตะวันออกจะมีโทโคะวะคิ(ตู้สำหรับไว้ในโทโคะ)และโทโคะ(สถานที่พิเศษสำหรับตกแต่ง)ประมาณ 3 เมตร ทางใต้มีประตูเล็กซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของห้องน้ำชา(ประตูขนาดเล็กสร้างไว้สำหรับลูกค้า ทางตะวันตกจะใช้แผ่นสกรีนใส่(แผ่นที่ติดไว้ส่วนล่างที่ประตูซึ่งดึงกระดาษขึ้นมาเพื่อรับแสง) ถือเป็นหนึ่งในอาคารทรงคุณค่าที่บอกเล่ารูปแบบสถาปัตยกรรมแก่ยุคปัจจุบัน และเป็นตึกสำหรับชมสวนที่ร้านโอดะงะคิเป็นเจ้าของ

สร้างขึ้นโดยมีสวนญี่ปุ่นอยู่ทางทิศใต้ของร้าน(สวนขนาดเล็กที่ล้อมโดยรอบ) และเป็นอาคารไม้ชั้นเดียวมีขนาดแนวริ้วประมาณ 4.4 เมตรและความยาวระหว่างคานประมาณ 3.0 เมตร ส่วนหลังคาเป็นหลังคาทรงจั่วหักมุมสถาปัตยกรรมแบบคิริมะซึคุริ (รูปทรงภูเขาเหมือนคว่ำหนังสือ) ทางทิศเหนือจะเป็นเฉลียง(ทางเดียวมีแผ่นวางด้านนอกห้อง) และทางตะวันตกเชื่อมต่อกับระเบียงข้ามมาจากร้าน ภายในตัวอาคารมีพื้นที่ว่างขนาดประมาณ 10 ตารางเมตรและมีโทโคะ(สถานที่พิเศษสำหรับประดับตกแต่ง)สร้างแบบสไตล์ญี่ปุ่น(สถาปัตยรรมใส่แนวคิดการอยู่ในห้องน้ำชา) เป็นหนึ่งในอาคารทรงคุณค่าที่บอกเล่ารูปแบบสถาปัตยกรรมแก่ยุคปัจจุบัน

สร้างขึ้นติดกับทางใต้ของโรงเก็บมิโซะ เป็นอาคารขนาดสองชั้นสถาปัตยกรรมแบบโดะโซซึคุริ(โครงสร้างอาคารทนไฟเคลือบดินทับหนาด้านบนและใช้ไม้เป็นแกน) แนวริ้วประมาณ 7.8 เมตรและความยาวระหว่างแกน 4.9 เมตร และใช้เป็นที่สำหรับเก็บสมบัติของตระกูลมาตั้งแต่แรก หลังคาปูกระเบื้องกลมบนหลังคาใบจาก และตึกหันไปทางเหนือใต้(เส้นแนวสูงที่สุดของหลังคา) และกลายเป็นหลังคาทรงจั่วหักมุมสถาปัตยกรรมแบบคิริมะซึคุริ (รูปทรงภูเขาเหมือนคว่ำหนังสือ) มีช่องประตูซึ่งมีชายคาห้องใต้หลังคา(ชายคาสร้างขึ้นต่างหากจากหลังคา)อยู่ที่บางส่วนของชั้นหนึ่งจากทิศเหนือฝั่งตะวันตก ส่วนภายนอกเป็นเคลือบปูนสีขาว และห้องขนาดเล็กรับกับห้องหลัก(ตึกตรงกลาง)ในรูปแบบพื้นรับแรงที่บนคาน วัสดุไม้ที่ใช้ภายในไม้ไสละเอียดทั้งหมด คาดว่าถูกสร้างขึ้นในช่วงราวกลางยุคเมจิ

สร้างชึ้นใกล้ชิดกับทางใต้ของพื้นที่ปฏิบัติงาน เป็นอาคารสองชั้น สถาปัตยกรรมแบบโดะโซซึคุริ(โครงสร้างอาคารทนไฟเคลือบดินทับหนาด้านบนและใช้ไม้เป็นแกน) แนวริ้วประมาณ 2.9 เมตรและความยาวระหว่างแกน 3.7 เมตร หลังคาทรงจั่วหักมุมสถาปัตยกรรมแบบคิริมะซึคุริ (รูปทรงภูเขาเหมือนคว่ำหนังสือ) ตัวตึกหันไปทางเหนือและใต้(เส้นแนวที่ยาวที่สุดของหลังคา) คาดว่าน่าจะสร้างขึ้นช่วงปลายยุคเอโดะ และถูกใช้เป็นที่เก็บมิโซตะตั้งแต่แรก มีการปรับปรุงพร้อมกับการทำร้านใหม่เดือนเมษายน ปี ค.ศ. 2021 และใช้เป็นด้านข้างของร้านคาเฟ่ "โอดะงะคิ มาเมะโด"

เป็นรั้วทำจากไม้ ความยาวโดยรวม 21.4 เมตรและความสูงโดยรวม 2.75 เมตร ยืดขยายไปทางใต้จากมุมตะวันตกเฉียงใต้ของร้าน มีสร้างประตูเข้าสวนมีมุงหลังคากระเบื้องอยู่ใกล้กับตรงกลาง ลักษณะภายนอก ติดแผ่นกระดานแนวตั้ง ความกว้างประมาณ 16 เซนติเมตรไปทางด้านด้านล่าง 1.6 เมตร และทางด้านบนเคลือบด้วยดิน และกลายเป็นปูนซีเมนต์ลักษณะเฉพาะของท้องถิ่นทัมบะ ซาซายามะ "เก็บรายละเอียดด้วยขี้เถ้า" เกี่ยวกับช่วงเวลาการก่อสร้าง จากการที่ถูกสร้างโดยพิจารณาถึงความเกี่ยวข้องระหว่างประตูหน้าของตึกที่นั่งแบบญี่ปุ่นซึ่งอยู่แยกออกมาจากบ้านพักอาศัย ตระกูลโอดะงะคิซึ่งถูกสร้างขึ้นมาปีไทโชที่ 3 กับประตูทางเข้าสวน ทำให้เข้าใจได้ว่าไม่น้อยกว่าช่วงเวลานั้น เป็นหนึ่งในอาคารทรงคุณค่าที่บอกเล่าบรรยากาศบ้านเมืองในสมัยก่อนให้กับปัจจุบัน